"telefonun ahizesini sabaha kadar devreden çıkardığım için hoşgörün beni. cnn istasyonundan kurtulduğum için bbc istasyonundan nbc istasyonundan uyduları aracılığıyla beni gasp eden bütün istasyonlardan... *** şüphesiz televizyon, maruz kaldığımız en büyük gasp operasyonudur.. gece ve gündüz.. büyük ve küçük... üstelik gasp edilmekten mutluyuz hepimiz... teknolojik bir gasp bu.. vahşeti ırksal gasptan daha az değil... " Cümlelerinin sahibi, doğu edebiyatına olan sevgimi kat kat artıran güzel insan. Resim dersi şiiri ile beni benden alan Beyrut aşığı eşşiz insan: boya kutusunu önüme koyuyor oğlum bir kuş çizmemi istiyor benden kül rengine batırıyorum fırçayı bir dörtgen çiziyorum, üstüne bir kilit ve çubuklar oğlum, gözleri dehşet dolu, diyor ki bana: "ama bu bir hapishane... yoksa bilmiyor musun baba, kuş çizmeyi sen?" oğlum, diyorum ona, ayıplama beni kuşların biçimini unuttum inan. kalem kutusunu önüme koyuyor oğlum bir deniz çizmemi istiyor benden kurşun kalemi alıyorum siyah bir daire çiziyorum oğlum diyor ki bana: "ama bu siyah bir daire, baba deniz çizmeyi bilmiyor musun yoksa?" ona diyorum ki: oğlum eskiden deniz çizmekte ustaydım ama bugün... oltayı aldılar benden av yaklaşmıştı oysa... mavi renkle konuşmamı da yasakladılar özgürlük balığını yakalamamı da. resim defterini önüme koyuyor oğlum buğday başağı çizmemi istiyor benden kalemi alıyorum bir üçgen çiziyorum ona resim sanatındaki bilgisizliğime şaşırıyor oğlum şaşkın şaşkın diyor ki: üçgenle başak arasındaki farkı bilmiyor musun baba? ona diyorum ki, oğlum eskiden başağın biçimini bilirdim ben somunun biçimini gülün biçimini.. ama bu metalik çağda ormanın ağaçları silahlı adamlara katıldı ya güller, lekeli giysilere büründü ya silahlı başaklar çağında kuşlar silahlı kültür silahlı din silahlı bir somun alsam içinde tabanca buluyorum bir gül koparsam bahçeden silahını dayıyor burnuma bir kitap alsam kitapçıdan parmaklarımın arasında patlıyor... yatağımın kenarında oturuyor oğlum bir şiir okumamı istiyor benden gözümden bir damla yaş düşüyor yastığa korkuyla izliyor oğlum ve "ama baba diyor, bu gözyaşı, şiir değil!" ona diyorum ki: büyüdüğün zaman oğlum arap şiir kitaplarını okuyunca sözcükle gözyaşının kardeş olduğunu göreceksin ve arap şiirinin yalnızca parmaklar arasından çıkan bir damla gözyaşı olduğunu... oğlum kalemlerini, boya kutusunu önüme koyuyor bir yurt çizmemi istiyor benden fırça titriyor elimde ağlayarak düşüyorum...

Gazaba Uğramış ŞiirlerNizar Kabbani · İz Yayıncılık · 201482 okunma

·

43 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.