Sohbet boyunca derin bir mânânın içinde hissettim kendimi. Sohbet diyorum çünkü; kitapta yakın bir anlatım vardı. Yani anlattığınız kişiyi biliyorsunuz da ona sesleniyormuşsunuz gibi. Sizi dinlerken öyle dikkat edilecek yerlere değiniyorsunuz ki, tekrar tekrar üzerinden geçiyorsunuz. Evet Şemsin de sohbeti böyleydi. Üzerine değinecek noktaları anlatmak için başka bir misal vermiyordu. Farklı konuda, aynı ve uygun şeyi anlatıyordu. Çünkü anlattığı açıktı ama mânâsı sır. Sözünde öyle sırlar vardı ki anlatımın tekrarlanmasına rağmen anlam kapalıydı. Anlamak için de sırları açık edecek bir dosta ihtiyaç vardı. Belki bir âlem ve o âlemin içindeki hâlleri okudum. Her şey bir nedene bağlıydı ve aslında herkes bir nedendi. Kimileri nedenin nedeni, kimileri habersiz bir neden. Şems, söz üstadı ve aslında okuyucusundan da haberdar bir ayna. Amacının okuyuculara sırrı açıklamak olduğunu da sanmıyorum. Tamamen bir sırdan, bir âlemden haber vermek onunki. Evet âlem bir sır ve içindekiler özünde mânâ taşıyan birer anahtar. Sadece herkes uykuda, uyananlar Tanrı vergisinden nasiplenenler. Özel bir şeyden daha bahsetmeliyim; onu okurken kendimi anlıyormuş gibi hissettim ve anlaşılmaz olduğumu. Çünkü anlamın alanı o kadar geniş ki yerini bulamıyorsun. Bununla birlikte gönül dilinin hâlinden haberdar olmalısın; anlamak ve anlaşılmak için. Ömrümde Şemsi dinlemek de nasip oldu. Şimdi bir dost yolcusu ve anahtar toplayıcısıyım.

MakalatŞems-i Tebrizi · Ataç Yayınları · 2014470 okunma

·

2.347 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.