"Gönlümden düşüyorsun, hem de kırdığın köşelerin arasından sızıyorsun yere.."
Kitabı okumaya başladığınız andan itibaren bunun gibi bazı satırların arasına düşmüş buluyorsunuz kendinizi, bir yandan okuyor bir yandan da yaşıyorsunuz sanki. Şiir okumayı hiç seven biri olmasam da beni içine çekmeyi başaran bir kitap oldu. Kitabın sonlarına doğru sürükleyip son sayfasında...
Hâlâ oluyor musun..?
O zaman satırlarım da, kendini buldun demektir.
Diye başlayıp...
Üzgünüm, bu sayfaya kadar gelmeni sağlayan hislerine, uzanmıyor elim...
Diye devam ettirmesi beni bir hayli etkiledi...
Yani, kitabı bu sayfaya kadar okuduysan seni bunu okumaya iten bazı yaraların var demektir..
Üzgünüm, onlara uzanmıyor elim diyor..
Ne kadar naif özellikle sonda böyle bir şey ile karşılamak bizzat yazar ile konuşuyormuş hissi yarattı.
Ayrıca çoğu kitapta olduğu gibi klişe bir şekilde de bitmiyor kitap..
Oldukça içten sardı beni kitabın sonu..
Yazar resmen. Bu kitaba kitap gözü ile bakmayın bu bir kitap değil "Ayna" diyor.
Evet ayna, ayrıca çok ince bir detay veriyor bu bunu söylerken...
"Bu bir kitap değil ayna, nasıl bakarsan öyle görürsün." Diyor.
Yani, kararı yazara bırakıyor...
"Okuduysan eğer, kitap okudum diye bilirsin...
Ama bulduysan kendini, aynaya baktığını söyle.. " diyerek de bitiriyor kitabı.
Benim kanaatimce harika bir bitiş...
Sizi bilmem ama, ben aynaya baktım...!
