Ama yazarken ya da oyunların provası dışında tiyatroda kendimi bir yabancı gibi hissetmişimdir; bu anlarda, tıpkı bazı insanların ders almadan müzik aleti çalması ya da bazılarının çocukluklarında bile makinelerden anlamaları gibi tüm içgüdülerim işbaşındadır. Belki buna neden, işe roman yazmak isteyerek başlamam ve sinemaya fazla ilgi duymamam olabilir. Ya da benim kişiliğim, tiyatronun hızlı, enerjik havasına pek uygun değil. Belki de tiyatronun özünü oluşturan işbirliği konusunda iyi değilim. Belki şöhretten değil de onun getirdiklerinden hoşlanıyorumdur. Ya da kendiminkinin dışındaki benlik davaları bana önce gülünç, sonunda ise sıkıcı geliyor olabilir. Ama her şeyin ötesinde şöhret denen şey neyse onu arayanlar için tiyatro doğal bir yer değildir. İnsan şöhrete gereken saygıyı göstermelidir, göstermek zorundadır. Yoksa bu işi bırakıp gidecek başka bir yer bulmalıdır.
·
60 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.