Sorunlu bir aile ilişkisinin belli bir kişiliği olan çocuklar üzerindeki etkilerinden bazılarını görüyoruz. Kafka korkularını kenara bırakabilseydi belki de daha sert bir mektup yazabilirdi. Bu haliyle bile çocuk yetiştirmedeki ebeveynlerin kendi bildiklerini okurken çocukların karakterlerini ve yaradılışlarını nasıl yok saydıklarını gayet güzel anlatan bir eser olmuş bana kalırsa.
Bazı yerleri okurken insan kendisini de değerlendirmeye almadan edemiyor. Hem kendi davranışları hem de ailesinin davranışlarını masaya yatırarak enine boyuna deşiyor. Farkında olmadan yapılan ne kadar çok yanlış aslında öylece ortada duruyor.
Kafka'nın karamsarlığının daha çocukluğunun ilk günlerinde iliklerine nasıl da işlediğini çok rahat görüyoruz. Onun belki de bu hayattan henüz kopmamışken yetiştiriliş ve yetiştirilmeye karşı olan bakış açısıyla nasıl da yaşamdan soyutlandığını daha iyi anlıyoruz.
Özellikle baba ve çocuk arasındaki o kopuk, rol model ilişkinin sorunlarını çok net görebiliyoruz. Anne ve çocuğun doğal, baba ve çocuğun ise yapay bir bağ ile bir şekilde iletişim kurmaya çalışırken tam kuramaması da dikkatimi çekti. Nitekim belki geri planda olsa da annenin aile içindeki denge kurmak ve bireyler arasındaki o arada kalmışlığı da yaşarken gözden kaçırdığımız bir durum.
