Harika! Tek kelime ile harika bir kitap. Pişmanlık ve korkuyu o kadar güzel betimlemiş ki. Sanki birazdan tüm korkularınız bir vücut halini alarak yakanıza yapışacak. Zweig'in aslen soyut olan duyguları böylesine somutlaştırması, hayran olunası bir kalem olduğunu tekrar tekrar gözler önüne seriyor.
Kitapta geçen bir yer var sizlerle paylaşmak istediğim. Sanırım şöyle bir şeydi; Bir şeyden korkarsan aklın sürekli onda olur. Korkumuz aklın düşmanıdır. Fikirlerinize sürekli hücum eder. Korkumuzu ve korkumuzun kaynağı olan kişiyi sürekli düşünürüz. Ve korku zamanla yerini nefrete bırakır. Nefret de savaşa..
Maalesef dünyamızda bu kadar savaş varken şu cümleleri okumak, üzerinde düşünüp, fark etmediğim şeyi işaret ediyor.
Evet savaşta birbirinden nefret eden iki taraf vardır. Ve yukarıdaki sözde de geçtiği gibi savaş, genellikle bir tarafın karşısındakini bir tehdit olarak görmesine karşın hissettiği korku ile aşama aşama gün yüzüne çıkar. Korkuyu bertaraf etmek için savaş çıkartılır. Yani savaşmak, saldırıda bulunmak bir cesaret veya güç gösterisi olmaktan ziyade bir korkaklık göstergesidir. Ve savaşmayı haklı gösterebilecek tek şey masumları korumaktır.
Herkesin, masum canlıların zarar görmediği ve barış dolu bir güne uyanması ümidi ile..
Kitaba gelirsek ise sanırım Stefan Zweig'in beni şaşırtmasına artık şaşırmamam lazım.
Benden size ufak bir tavsiye; ulaşım araçlarındayken okumayın. Aksi taktirde benim gibi durak kaçırmanız olası..
