Yaşamla Ölümü Ayıran ÇizgiBu kitabı 2017 yılında, yani 4 yıl önce okumuştum. Kitabı çok beğenmiştim ama inceleme paylaşmaya karar verdiğimde, yeterince hatırlamadığımı fark ettim. Bu yüzden yeniden aldım elime. Kitap sürprizlerle dolu olduğu için, ilk okuduğumda aldığım hazzı alamadım elbette. Fakat 4 yılda okuduğum kitaplar sayesinde, sayın yazarın, kitabını sadece sürprizler ve ters köşeler ile değil, sağlam temellere dayalı harika psikolojik incelemeler ile donattığını fark ettim.
İlk önce spoiler vermemeye özen göstererek kitabın konusundan bahsedeyim biraz. Kahramanımız Hayri , lise sondayken keşfettiği, "Tıpkı bana benziyordu; yıkık, dökük ve kalabalıklar arasında yalnız..."(s.7) diyerek anlattığı mabette gizemli bir bilgeyle tanışıyor. Bu bilgenin kılavuzluğu ve kışkırtıcı soruları eşliğinde, hayatını bir film izlermiş gibi yeniden gözden geçirme fırsatına erişiyor. Sıradan bir insanın sıradan bir hikâyesi ama kesinlikle okumaya değer. Her insanın kendinden bir parça bulabileceğine inandığım bir kitap.
Şimdi biraz içeriğine değineceğim. Okumayıp da okumak isteyenlerin, bu kısma kitabı okuduktan sonra dönmelerini tavsiye ederim.
Hayri ve Harun tıpatıp birbirine benzeyen tek yumurta ikizidirler. Dış görünüşleri sağ kulak memelerinin ucundaki bene kadar aynı iken, huyları da o derece farklıdır. (Bu arada burç delisi manyaklara burada bir dokundurmadan edemeyeceğim; ikizlerin neredeyse tümü gerçek hayatta da böyledir. Tüm ciddiyetinizle "ay sıenn terazi burcu mosoonn??" derken, ağzınıza kürekle vurmamak için kendimi zor tutuyorum. )
Neyse gelelim konumuza... Kardeşlerin huyları birbirinden farklı ve ikisi de diğerinde olanı, kendinde eksiklik olarak görüyor. Hayri, Harun'un ağır başlı oluşunu, olgunluğunu, sakinliğini övgü konusu edip, kıskanırken; Harun da, Hayri'nin eğlenceli oluşunu, sosyalliğini, insanlar ile kurduğu kolay iletişimi övgü konusu edip, kıskanıyor. Zaten kardeşler arasındaki yaşların birbirine yakın olmamasına elden geldiğince dikkat edilmesi gerektiğini biliyoruz. Zaruri durumlar haricinde, kardeşler arasında 5-7 yaş idealdir. Çünkü yaşları birbirine yakın olan çocukların ikisini birden mutlu etmek, bu hassas dengeyi kurmak ve korumak sanıldığından daha zordur. Kendinde olmayanı kıskanacaktır. Ki her şeyin aynı anda ikisinde de var olması ihtimal dışı. En basitinden mizaç dediğimiz karakterlerdeki farklılıklar olacaktır ve kitapta da işlendiği gibi; her biri kendinde olmayana iç geçirecektir...
Kitapta işlenen bir başka güzel konu ise "Seninle Başlamadı" bakışı. Kitapta ikizlerin anne babasından ve onların da anne babasından bolca bahsediyor. Kişinin bugünkü kişiliği; kardeşlerine, anne/babasına, nene/dedelerine, amca/dayılarına... bir şekilde iletişimde bulunduğu insanların tümüne göre şekillenir. "Kimse fark etmez ama çocuk kısmı ana-babasının geçmişinin yükleriyle doğar; üstüne bir de kendi yüklerini koyar." (S. 513, Hanım Yenge)
"Yaşım otuz sekiz ama hâlâ içimde bir yerlerde sevgisiz kalmış bir çocuğun kırılganlığı var. En çok da bunu, kendi çocuklarım benden sevgi beklediklerinde hissediyorum; insan kendisinde eksik olan bir şeyi bir başkasına nasıl verebilir, öyle değil mi?" (S.344, Ali)
Başka bir husus ise bakış açısı. Kitabın sonuna kadar Hayri'nin tarafındaydım, sonra Harun'un tarafına geçtim. Çünkü Hayri bile "kötü olan benmişim. " dedi. Hayri bunu fark etmemişti, çünkü hep kendi penceresinden bakmıştı. Harun'un ne düşündüğünü, ne hissettiğini hiç düşünmemişti. Ta ki günlüğünü okuyana kadar. İnsanları dinleyelim, onlara şans verelim. İş işten geçince üzülmemek, pişman olmamak, canımıza kıyacak kadar kendimizden nefret etmemek için yapalım bunu. Keyifli okumalar dilerim. .
