Annen öldüğünü öğrenince ağladı. Sen gömülene dek her gün ağladı. Tek başına, kocasının kollarında, senin erkek ve kız kardeşinin kollarında, kendi annesinin kollarında ve son olarak karının kollarında ağladı. Tören sırasında, mezara götürülen tabutunu izlerken, sonra gömme işlemi sırasında ağladı. Bir sürü arkadaşın ona başsağlığı dilerken, arkandan ağladı. Sıktığı her elde, yanağına konan her öpücükte, geçmişinden, seni mutlu sandığı o günlerden anlar geliyordu gözünün önüne. Ölümün karşısında, o insanlarla yaşayabileceğin senaryolar, ona yitirdiği şeyin çok ama çok büyük olduğunu hissettiriyordu: İntihar ederek, geçmişini karartmış, geleceğini ortadan kaldırmıştın. Sonraki günlerde de arkandan ağladı; tek başınayken, seni düşündükçe hâlâ ağlıyor. Yıllar sonra, onun gibi, seni düşününce gözlerinden yaşlar boşanan birçok kişi var.
Sayfa 69Kitabı okudu
·
46 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.