Bu kadar kısa bir roman, bu kadar insana işleyebilir. Sayfalar azaldıkça okuyanı çoğaltan, ama bir yanını da yetim bıraktıracak kadar ruhuna işleyen bir kitap. Yayınlanmasından koskoca bir on sene geçmiş olduğunu fark ettiğinde, farkındalığının gecikmişliğine sövüyor insan. Hayali, düşlemeyi sevdiren dört bambaşka karakter, dört duvar arasında sığmıyorlar beton duvarlara. Okuyanlarda bu dörtlüye yancı misali bir yoldaşlık ettiriyor yazar. Kenti ve içindekileri fethetmek isteyen düşbaz Berber Kamo, Doktor, Küheylan Dayı, Öğrenci Demirtay...belki İstanbul'u fethedemediler ama gönüllerde taht kurdular. Karakterlerin güzellikleri varlıktan daha iyiydi.....
