"Beyumi'nin evinden fırlayıp sokağa çıktım. Çünkü sokak, bir sığınak arayabileceğim, tüm varlığımla kaçabileceğim tek güvenli yerdi." diyor Firdevs. Birçoğumuz evlerimizi konfor alanı olarak görür, çevremizi kuşatan dört duvar arasında güvenli hissederiz. Havanın kararmasıyla birlikte kendimizi eve atar, sokağın tehlikelerinden uzakta huzurlu saatler geçirmenin mutluluğunu yaşarız. Bu tablonun bir de arka yüzü olduğunu çoğu zaman unuturuz. Dört duvarın güven imgesi değil; korku öznesi olarak algılandığı evler vardır kimi sokaklarda. O evlerde akşam olduğunda kadınlar korkarak girerler içeriye. Sokaktan bir bir kopan insanların ardından bakarlar. Sokak bu kadınların güvenli ana kucağı, sığınağı gibidir; birçoğumuzun aksine. Evde onları bekleyen cehennem meleklerini korkuyla süzerler her akşam. Bu akşam ne için kırılacak kemiklerim? Yemek kötü olduysa neyle vuracak suratıma? Bu gece hiç konuşmasam acısız bir uyku çekebilir miyim acaba?... Bu kadınların gözlerindeki titrek harelerde bu sorular yankılanır. Firdevs de o kadınlardan biri. Baba evi, amca evi, koca evi, yardım eli uzatmış gibi görünen yabancıların evi... Yuva olarak görmek istediği tüm evler zehirli sarmaşık gibi dolanmışlar Firdevs'e. Birinden kaçarken diğerinin kucağında düşmüş çukura. Huzuru hiçbir evde bulamamış, hiçbir yere ait olamamış kadınlardan yalnızca biri o. Sıfır noktasında kıvranan, dünyanın gerçeklerine boyun eğmek zorunda bırakılan, ve en sonunda kendi gerçeğine sarılan kadınlardan biri.

Sıfır Noktasındaki KadınNevâl El-Seddavi · Metis Yayınları · 201613,6bin okunma

·

33 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

nurci