Seni hep bir yerlere yetişmeye çalışırken görüyorum. Üzerine sakin bir telaşı bürünmüş gibisin. Son zamanlara kalmış, vakti daralmış, geride kalan olmamak adına bir telaş. Yalnızsın hep ama ileriden giden bir grup insanın, onlara yetişmeye çalışan bir üyesi gibi davranışların. Ya da kendi içindeki bir eksiği, vakit dolmadan tamamlamaya çalışır gibisin. Belki de ikisi birden yürütüyordur seni böyle gece gündüz.
Bu yürüyüş içinde ölümü hiç ‘içeriden’ saymadın. Onu hep en son durakta bekleyen bir deneyim gibi görüyormuşsun demek ki. Halbuki hep yanında taşımışsın onu ama hayatına dahil etmeyi bilememişsin. Ölüm, ölerek dahil edil(e)mez hayata. Fakat fani olduğunu bilerek hayatı izlemekle, hayatı asıl rengiyle bilmekle dahil edilir. Hayat ve ölüm birbirinin diğer yüzü kadar bile uzak değil diğerine. Süt hayatsa, onun içindeki süt şekeridir ölüm. Şekeri çıkarınca sütün kimyası bozuluyor, o artık süt olmuyor. Tıpkı bunun gibi bizzat hayata kıymet veriyor ölüm, ona ‘hayat’ denmesini sağlıyor. Azize, senin hayat terkibin ne?
Rabia Gülcan Kardaş
··
158 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.