Roland Barthes, "seni seviyorum" diyen özneyi, gemisini adını değiştirmeden yolculuk esnasında yenileyen Argonautlar'a benzetir. Parçalar değişse de ismin ya da benliğin aynı kaldığı zamansız bir Kıta Avrupası mitidir bu. Nelson da ismiyle değişen ve gelişen bir ototeori yaratır kendi Argonautlar'ında. Aşktan ve tutkudan, bireysellikten ve çift olmaktan, seksten ve annelikten konuşur durur. Kelimelerden söz açar, dilden ve anlamdan bahseder. Kendinizi Wittgenstein'dan Deleuze'e, Butler'dan Ahmed'e uzanan bir yolculukta bulursunuz. Hem yapısöküm hem de yapıdöküm. Nelson, alabildiğine kişisel yazarken alabildiğine de evrensel frekansı yitirmeden dönüştürür metni. En doğrusu da budur belki, Argonautlar'ı yazmaz Nelson, dönüştürür. Feminist ve queer teoriye dair zihninin dipsiz tavan arasına davet eder bize, ver elini hallaç pamuğu. Harry'i anlatır, aşklarını yazar; bir yandan birbirlerini soyar bir yandan da etiketleri söke taka ilerlerler. Harry dönüşür bir yandan, zincirlerinden azade olur; bir yandan da Nelson gebeliğin tuhaf, yabani ve alabildiğine gizil-queer dönemeçlerinde evrilir durur. Kral olduğunu düşünen krallara ve kürsüde ahkam kesen şanlı beyaz erkeklere meydan okurken, Argo'nun yelkenleri şişer durur. Yelkenler fora, normalliğin uzlaşma içinde ve parıltılı cazibesinden uzaklara. Nelson, kişisel olanın politikliğinden aldığı güçle, tam da heybesindekilere yaraşır bir kitap yaratır. Anı, otobiyografi, kurgu, teori, deneme ama "hem ondan hem bundan" değil, olması gerektiği gibi: Hiçbiri. Bırakalım geride kalsın hepsi, söylemsel tutarlılık mesela, neyin nesi? Nelson; bir yazar, bir şair ve bir oyunbaz; sürer durur Argo'yu ve kalbin çok cinsiyetli annelerine devingen bir destan yaratır: Hiçbir şeye hizmet etmeyip, kendi anlamsızlığında anlam ararken süregiden bir ezgi olarak insanlığının farkında olan herkese.

ArgonautlarMaggie Nelson · Kolektif Kitap · 201949 okunma

·

206 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Kubilay