"Bir yerlerden döndüm sanki ve kimseleri bulamadım. Gidip gidip geri dönüyorum, kimse olmuyor. Yılmadan yürüyorum, trenlere uçaklara, gemilere biniyorum; sonra, artık zaman doldu, diyorum, dönebilirim. Geri dönüyorum: Kimseler yok. Her dönüşte biraz daha eksiliyor şehir. Yollar bitiyor, telgraf direkleri, ağaçlar... Çıplak bahçelerde çöl ya da kutup rüzgarları..." Güz Gelmeden Selçuk Baran'ın okuduğum ikinci romanı ve uzun süre etkisinden çıkamadığım, özellikle ana karakterinin hayatının gidişatını kendimle özdeşleştirdiğim, nadir fakat unutulmaz eserlerin arasına girdi benim için. Yazarın son romanı Güz Gelmeden, Karadeniz'in küçük bir deniz kıyısı kasabasında adeta dalgaların bir araya getirdiği kaderleri sayesinde yolları kesişen insanların hikayesi. Aynı coğrafyanın ayrı insanları, birbirlerini anlamadan dinlemeden her gün aynı lokmayı paylaşıp aynı havayı soluyan, aynı denizin kavuşmaz kaynaşmaz dalgaları. Bu insanları ne dostluk ne de aşk bir araya getirebilir, ne kader ağları ne de talih birbirlerini anlamalarını sağlayabilir, ortağı oldukları yalnızlık bile onları yakınlaştıramaz birbirlerine, onların sadece yolları kesişir hep. Kimsesiz bir çağın kayıp çocuklardan oluşan neslinin hikayesi. Çok özel bir eser, doğru zaman gelince herkes okumalı.

Güz GelmedenSelçuk Baran · Yapı Kredi Yayınları · 2019248 okunma

·

190 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.