En basit, gerçekten en basit, iki parçaya bölünemeyecek kadar basit şeyler, ben yaşarken arapsaçına dönüyor. Bazen günaydın demek bile gözümü korkutuyor. O kelimeyi yüksek sesle söylemek ayıpmış gibi, sesim sönüveriyor. Var olamaktan duyulan bir tür utanç bu - başka tarif gelmiyor aklıma!
Sayfa 185
·
34 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.