Denizler meleklerin mekanıydı...
Fenerin ışığı körfezdeki bir kızıl kayanın üzerine vurmuştu. Kanalın bir tarafı gümüş rengine bulanmış, diğer tarafı kızıl bir renk alarak kumsaldaki çakıl taşlarına vurmaya başlamıştı. Burası fırtına ve yıldızların gizemiyle büyüsünü barındıran bir koydu. Böylesi bir kumsalda büyük bir yalnızlık da vardı. Ormanlarsa asla yalnız olmazdı... Oralar sürekli fısıldaşan ağaçlar ile hayat dolu yerlerdi. Ama deniz sürekli acı çeken, kendini tamamen sonsuzluğa kapatmış, yalnız bir ruh gibiydi. Denizin gizemini asla çözemedik... Sadece onun üzerinde gezip dolaşır ve büyülü havasına dışarıdan bakabilirdik. Oysa, ormanlar bize yüzlerce sesle seslenirken denizin, ruhlarımızın baskın müziğine doğru çeken yalnız bir uğultusu vardı. Ormanlar daha insancıl yerlerken denizler meleklerin mekanıydı.
Sayfa 92 - Ephesus YayıneviKitabı okudu
·
108 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.