Sabahattin Ali'nin okuduğum ilk eseridir. Çok severek okudum. Belki de Raif efendide kendimi buldum. Hayatı kendi içinde yaşaması, çocukken insanlardan uzak hayal dünyasında kendine bir hayat kurması... Kitapta şöyle bir cümle geçiyor " Gerçi etrafları tarafından anlaşılmayan, hakkında yalnış hükümler verilen insanların zamanla bu yalnızlıklarından gurur ve acı bir zevk duymaya başladıklarını biliyordum" diyor. Gerçekten de yalnızlığın verdiği huzur ve zevki herkes anlayabilir mi? Yalnızlık çoğu insana cehennem gibi gözükürken bazı insanlara en huzur verici şeydir. Belki de yaşadıklarından dolayı insanlardan korkuyordur yalnızlığı seçen insanlar, ya da onların gerçek benliğinin farkına varıp uzaktan acı acı gülmek daha zevklidir. Onlara benzemediği için gurur duyuyordur kendisiyle... Başka bir cümlede "İnsanlar bir birlerini tanımanın ne kadar güç olduğunu bildikleri için bu zahmetli işe teşebbüs etmektense, körler gibi rasgele dolaşmayı ve ancak çarpıştıkça bir birilerinin mevcudiyetinden haberdar olmayı tercih ediyorlar." derken de çok hak vermiştim Raif Efendiye. Ama onun mevcudiyetinin farkına varan can dostu Maria'la trajik bir aşk hikayesi beni daha derinden sarstı. Raif Efendi'nin içindeki hayatla karışık Maria'nin erkeklere yaklaşımı onlar hakkındaki hükümleri beni kendine bağladı. Şahsen Maria'la aynı düşüneceler sahip olan ben, onu çok iyi anlıyor ve ona hakk veriyordum. Ama aşk konusunda farklı düşüncelere sahip iki insanın yaşadığı aşk, Raif Efendi'nin gerçek hayatla, Maria'i gerçek aşkla karşılaşmasına neden olur. "Seni seviyorum... Deli gibi değil gayet aklı başında seviyorum." Dedi Maria. Nede güzel demiş. Deli gibi değil aklı başında sevmeli insan. Sonu beni çok üzse de duygulandırsa da muhteşem bir eserdi. (Fazla spoi vermemek için sonunu yazmadım)

Kürk Mantolu MadonnaSabahattin Ali · Yapı Kredi Yayınları · 2021315,7bin okunma

·

634 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Türkan