Bazı kitapların insanın ruhuna iyi gelen yanları var ve hiç bitmesin isteriz. Hafız Divanı da benim kalbimin baş ucu kitabıydı diyebilirim, bitmesin diye okuyamaya kıyamadıklarımdan bir tanesiydi.. Şiir kadar ruhu temizleyen başka bir edebi dil icat edilmediği kanısındayım. Her satırı ruhuma dokunan, özel ve kıymetli satırlardı. Hafızın şiirlerini okuyanların ayrılığa mahkum olacağına dair bir efsane gezermiş İran sokaklarında, orasını bilmem ama Divanı halk arasında gönül ilişkilerine başvurulan bir falname olarak da kullanılırmış. Fars edebiyatının tüm zarifliğini yansıtan bu eseri mutlaka okunması gerektiğini düşünüyorum. Tavsiye olunur :) . "Sarayını, çardağını göklere kadar yükseltmeye ne hâcet var?" . "Asaleti kendinden olanın gösterişe ihtiyacı yoktur. Bahçivanın, başına gül taktığı görülmemiştir." . "Hayalini kurdukça şaraba ihtiyacımız mı var?" . "Mektubun Leyla'dan başka kimi var?" . "Benim gibi bir kalbi kırığı, bir düşkünü ne diye yanından huzurundan kovuyorsun? Nihayet çok çok istediğim nedir ki? Bir öpücük yahutta bir kucaklaşma!" . "Varlığım baştan gitsin, tek yüzünü döndür Söyle yele, dertlilerin harmanını süpürsün Tufanlara kaptırdık gözümüzü, gönlümüzü Gam seline söyle, evi temelinden götürsün Bakışımız dicle'nin yıksın bütün ününü Soluğumuz zerdüşt'ün ateşini söndürsün! "Seni kirpiklerimle öldürürüm" diyen yâr Aman, sakın caymasın, öldürürse öldürsün! Hafız'a son gününde vuslat muştusu versen Belki ölürken bile onu mutlu görürsün.."