ne bir sitem ne bir efkâr. yüzünde köhne bir ifade var hep. dört yıl öncesinden. benim, ben. bak, yüzünden inmiyorum ve ellerinin arasındaki boşluklara öfkemi sızdırdım. seni benimle sınıyorlar. seni kendindesin sanıyorlar. sana göre en karanlık zindanın parmaklıklarıyım yüzünde. beni bile seçemiyorsun, kimim, kimlerdenim ve neden varım. insanlar yüzüne çivilenmiş her şeyi okumaya can atıyor şimdi, alnına çakılan çivi o yıkılmaz sandığın duvarını tam ortadan ikiye ayırmış çünkü. soyulmuş tenin, boyan. pürüzlüsün, kendinle kavgalısın bu yüzden. gözlerinde, ayda bir kere gülümseyen bir çocuk yatıyordu ya hani. o şimdi eriyor ve ben yüzüne daha net yerleşiyorum. sen geçliğinden uzaksın, çocukluğundan uzaksın, şimdiden ise çok çok uzaksın. o çocuk gülmeyi hatırlayana kadar yaşayacaksın. ve kirpiklerin. onlar fazla ıslanıyor ve ben yüzünde taht kuruyorum giderek. yanakların bir cennet dolusu gülüşü yutmuş sanki. üstelik yutkunmuş. dudaklarında ise hiçbir kıpırdama yok. böyle konuşmadan, yıllarca kendini öldürebilirsin. beni yaşatmak mı istiyorsun böyle yaparak. sana, “köhneyim, bir kere gülsen yıkılacağım.” diyorum. “ellerini yüzünden çekebilip o zindana uzatsan bir kere, dokunacağın ilk kişi yine sensin.” diyorum. ama ne bir ses var ne bir seda. dilinden duyulmaz mı hiç korkunç bir nida. evinden ateşler mi yükseliyor ne bu yangınsal duruş. o dik başınla nasıl izliyorsun bu afeti. ve tutuşmuyorsun çünkü nasıl sönülür bilmiyorsun. peki kim sırtını sıvazlayıp görebilecek sendeki ifadeyi. sendeki beni kim anlayabilecek. yüzündeyim ve ellerinin bana değdiği nokta bu: gözlerinin bile bilmediği seni, kimler anlayabilir ki onlara bakarak. kırıldığın yeri kim iyileştirebilir taşırmadan. dön şu yangına bir bak. içinde yoksun, iyice bak. şu yükselen dumanlar ruhun değil, olamamış. alevler ise kalbinden uzak kalmış. alevlere yürü güzel kızım, yanmayacaksın. ya da yanacaksın. ama bu kez sönmek için benden kurtulman gerekecek. ellerin lazım olacak, güzel kızım. hiç korkmadan yürü. hiç ağlamadan koş artık. içinde ol, evinde ol, kalbine yürü. gerekirse yan ama yanılma kendinden. yüzündeki uygarlığıma isyanlar gerek. o kayıp çocuğu kurtarman gerek. o yarılmış duvarı, bir nida ile kapatman gerek belki de.
··
844 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.