Hani bir halk otobüsünde ya da bir kamyonetin (belki de başka bir araç tipinde ne uzattım :) biriyle tatlı ama başlarda biraz mesafeli bir sohbete dalar gideriz ya, öyle bir duyguya kapıldım bu kitabı okurken. Özellikle ilk bölümde o kadar güldükten sonra bölüme müteakip son bölümde içimde bir burukluk hissettiğimi itiraf etmeliyim. Bunun nedeni ya kitabın bitiyor olması ( yol ayrımına gelmek) ya da gelecek olan İkinci Dünya Savaşı düşüncesinin yaşlanan ana karakterdeki yansımalarından oluştu. Ee zaten bir kitaptan beklentimiz nedir ki? Sonu illaki cinayet/ihanet ya da ana karakterin ölümüyle bitmesi mi? Benim düşüncem; zirveye ulaşmak yerine, zirveye giden patika yoldaki çiçekleri görmek. Hayat da böyle değil midir? Tıpkı bu sonu aşırı çarpıcı olmasa da (okurun hayal gücüne bırakılmış) yaşadığımız iyi-kötü anıların toplamı... Gel gelelim kitabın konusuna: Şişmanlığıyla barışık, hatta takma dişlerine bile aşık; tereyağı renkli saçlı üstelik birden fazla çocuklu orta gelirli bir insan evladının savaş öncesi ve sonrası hayatındaki değişimler. Kısacası (korktuğu ve yerdiği) gelecekle geçmişi arasında boğulmamak için çırpınan balık tutamaya aşık bir adamın dünya denizinde çırpınışları... Geçmişine sığınarak hızla geleceğin kollarına koşmaktan kendini kurtarabileceğini düşünmesi de hayatta kalma/yaşama sevinci elde edebilme savaşının cabası. İnsanların türlü türlü avuntulanmaları ve hayat savaşında yer edinebilmek amacıyla bazen mecburi bazen gayrı ihtiyarı başvurdukları trajikomik sahneleri, adeta birebir yaşarcasına kurguyla hayat verdiği bu güzel kitabı okumanızı tavsiye ederim. Düşünmek/sorgulamak iyidir. Kendimize itiraf edeceğimiz şeyler doğurabilir...

Boğulmamak İçinGeorge Orwell · Can Yayınları · 20158,6bin okunma

·

1.820 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.