Bir edebiyat dergisi olmadığımız halde bize ilk defa yayınlanmak üzere Mescid-i Aksa isimli bir şiirini vermiş olmasına ne kadar sevinmiştik.
"Mescid-i Aksa’yı gördüğüm düşümde
Bir çocuk gibiydi ve ağlıyordu
Varıp eşiğine alnımı koydum
Sanki bir yer altı nehr çağlıyordu." "Şimdi kimsecikler varamaz yanıma Mü’minlerden yoksunum tek ve tenhayım Rüzgarlar silemez göz yaşlarımı
Çöllerde kayıp bir yetim vahayım."
Ve şiir böyle devam ediyor.