Sessiz kalışlarım var bu aralar. Hiçbir şeyi umursamadan öylece oturasım...
Sabit bir noktaya bakarcasına öylece kalakalmak saatlerce...
Aynalarda kendimi görmek... Duvarlarda da sadece gölgemi...
Odama yalnızlık üşüşsün, üst üste otursunlar... Hiç kimseye ve hiçbir şeye yer kalmasın.
Sessiz odamda karşıma alıp kendimle sessizce konuşmak istiyorum.
Öyle önemli meselelerden değil. Hattâ havadan sudan da değil.
Sadece sessizliği konuşayım... Ama sessizce.
Dilimin sahiline vagon vagon mana yüklü gemiler gelse de direneyim, tutayım öylece... Esiri olmamak için azat etmiyeyim sözleri.
Kalbimin ortasından konuşayım istiyorum iki kelâm edeceksem de...
Kalbten konuşsam da kalbe gider mi bilemem elbet.
Lakin bazen, insanın mecâli kalmıyor kalpten inci sözler çıkarmaya...
Çıkarsa da inci olduğunu kim bilebilir ki!
Her insan kalbinden çıkanı inci bilir,
öyle beller. Başkaları bilmese, anlamasa da...
Bilirim çünkü manalar, muhatabın anladığı kadardır.
Gerisi laf-u güzaf ve isrâf-ı kelâmdır...
(m.e.)
·
33 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.