es-SİYÂSETU'Ş-ŞER'İYYE
İbn Teymiyye
-İbn Âbidin:Siyâset;halkı dünyâ ve âhirette kurtulacakları yola irşâd etmekle,onların iyiliğine ve faydasına çalışmaktır.
-Hâşiye-i Miskin;Siyâseti zâlime:Halkın haklarına zıt olan bir siyâsettir.Siyâseti âdile:Halkın haklarını zâlimlerin elinden kurtaran,zulüm ve fenâlıkları defedip savan,fitne ve fesad ehlini men edip engel olan siyâsettir.Bu,şeriattan sayılır.
-Mâverdi:İmamı(halifeyi) akdetmek,icma' ile vâcibtir.
-İbn Teymiyye:Yöneticiler âyeti olan bu âyet/Nisâ 58,emânetlerin ehline verilmesini ve adâletle hükmetmeyi farz kıldığından dolayı,bu iki madde âdil siyâsetin ve doğru hükümetin temel unsurudur.
-İbn Teymiyye:Yöneticinin,müslümanların işleriyle ilgili her işe,vereceği görev için en lâyık olanı seçmesi gerekir.-En lâyık kişileri görevlendirmesi,yönetici üzerine farzdır.
-H.z Ömer:Kim,müslümanların işleriyle ilgili bir şey üstlenir,bir adamı kendisiyle arasındaki sevgi veyâ akrabalık bağı yüzünden seçerse,muhakkak ki Allah'a,Rasulü'ne(aleyhissalâtu vesselam) ve müminlere hiyânet etmiştir.
-İbn Teymiyye:Eğer yönetici,aralarında akrabalık bağı bulunduğu,eski dostu veyâ arkadaşı olduğu,aynı memleketten olduğu,aynı mezhebten veyâ tarikattan olduğu,aynı ırktan olduğu,kendisinden rüşvet olarak alacağı mal veyâ menfaat için veyâ bunlar dışındaki başka sebebler yüzünden yâhutta göreve daha lâyık olan kişiye kalbinde kin olduğundan veyâ aralarında düşmanlık olduğundan dolayı bir görevi en çok hak eden ve en uygun olan kişi yerine başkasını yönetici tâyin ederse,bu takdirde kesinlikle Allah'a,Rasulü'ne(aleyhissalâtu vesselam) ve müminlere hiyânet etmiş olur.-Çünkü kişi,evlâdına veyâ uzun müddet dostluk ettiği kişilere olan sevgisinden dolayı,bâzı yönetim alanlarında onları tercih eder veyâ onlara haketmediklerini verir.Böyle yaptığında da,emânete hiyânet etmiş olur.
-İbn Teymiyye:Yöneticiliğin,güç ve emânet/güvenilirlik olmak üzere iki esâsı vardır.-İnsanlarda güç ve emânete riâyetin birarada bulunması nâdirdir.
-İbn Teymiyye:Üst seviyedeki yöneticinin mizâcı yumuşaksa,vekilinin mizâcının sert olması gerekir.Üst seviyedeki yöneticinin mizâcı set ise,vekilinin mizâcının yumuşak olması gerekir.Durumun dengede durması için böyle olması gereklidir.
-İbn Teymiyye:Her makam için,en liyâkatlı kişinin bilinmesi gerekir.Çünkü,yöneticiliğin güç ve emânet olmak üzere,iki esâsı vardırGüç,her görevin kendi durumuna göredir.Savaş emirliği görevindeki güç;cesur bir kalb,savaş tecrübeleri ve hileleri,atıcılık,dövüşmek,binicilik,hücum ederek düşmana çökmek,geri çekilme türü savaş çeşitlerini gerçekleştirmek ve benzeri şeylerle alâkalıdır.İnsanlar arasında hüküm vermek için gerekli olan güç;Kitab ve Sünnet'in göstermiş olduğu adâleti bilme ve hükümleri yerine getirme kudretiyle ilgilidir.-Eğer,verilecek görevde emânete olan ihtiyaç daha yüksekse,görevde güvenilir kişiye öncelik verilir.Malların gözetilmesi ve benzeri görevler buna örnektir.Malların tahsil edilip korunmasında ise illâki güç ve emânete riâyet gereklidir.-Yargı görevlerinde daha bilgili,daha takvâlı ve daha donanımlı olana öncelik tanınır.
-İbn Teymiyye:Müslümanların işini üstlenen herkes,bu üçüne(ilim,adâlet ve kudret) muhtactır.Bu özelliklerden birisi eksildiğinde,bu eksiklikten dolayı sıkıntı meydana gelir.Yöneticilikte yeterlilik ya otoriterlik ve korku vermekle,ya da iyilik ve rağbet bulmakla olur.Hakikat odur ki,bunların hepsinin muhakkak bulunması lâzımdır.
-İbn Teymiyye:(Mâide 44) Kadı(hâkim),iki kişi arasında hüküm veren kişilere verilen isimdir.Bu,ister halife,sultan,nâib,vâli,şeriatla hükmetmek için görevlendirilmiş veyâ görevlinin temsilcisi olarak katılmış olsun fark etmez.Hattâ,çocuklar kendi içlerinden kimin daha güzel yazdığını seçmek istediklerinde onlar arasında hüküm veren kişiye dâhi kadı denilir.Nebi'nin(aleyhissalâtu vesselam) ashabı böyle anlatmıştır,zâhir olan da budur.
-İbn Teymiyye:Yönetici,mümkün olduğunca halkın dininin ve dünyâsının ıslâhı için çalışırsa,kendi zamânının en faziletlilerinden ve Allah yolunda cihâd edenlerin en üstünlerinden olur.
-İbn Teymiyye:Rasullerin gönderilmesinin ve kitabların indirilmesinin
amacı;insanların,gerek Allah'ın,gerek de insanların hakları hususunda adâlet üzere olmalarıdır.
-İbn Teymiyye:Kitabtan yüz çeviren,demir ile doğru yola getirilir.Bu sebeble,dinin vâr oluşu Kur'an ve kılıç iledir.
-İbn Teymiyye:Ganimet;savaş yoluyla kâfirlerden alınan mallardır.Fey ise kâfirlerden savaşmaksızın alınan maldır.
-İbn Teymiyye:Selef,yolculuk için hadım edilmiş atı kullanırlardı.Çünkü böyle bir at yolculuğa karşı daha sabırlıdır.
-İbn Teymiyye:Ticâreti en zararlı olan insan,başkasının dünyâsı için âhiretini satan insandır.
-İbn Teymiyye:Müellefe-i kulûb,kâfir ve müslüman olmak üzere iki kısımdır.
-İbn Teymiyye:Hâricilerde,ne dünyânın ne de âhiretin kendisi yüzünden ıslah olmayacağı bozuk bir din algısı vardır.
-İbn Teymiyye:Denilmiş ki"Ne yara izi var,ne de tabağı(ne cesurdur ne de cömert)".
-İbn Teymiyye:Allah için nefsini zelil eden kişi,aslında nefsini izzetlendirmiştir.-Haktan menetmek ve günah işlemek suretiyle zulümle izzet arayanlar,aslında nefislerini zelil etmiş ve küçük düşürmüşlerdir.
-İbn Teymiyye:Yöneticinin hadleri uygulamaktaki amacı,insanları münkerlerden alıkoymak suretiyle,insanlara merhamet etmek olmalıdır.Amacı,öfkesini söndürmek ve insanlar üzerinde büyüklenmeyi istemek olmamalıdır.Bu yönetici,evlâdını edeblendiren baba konumundadır.
-İbn Teymiyye:Dinin tamâmıyla Allah'a âid ve O'nun kelimesinin en üstün olması,meşru savaşın aslı ve amacı olduğundan dolayı,müslümanların ittifakıyla buna engel olana karşı savaşılır.Kadınlar,çocuklar,râhib,ihtiyar,kör,kötürüm ve benzerleri gibi,cihâdın amacına engel olan ve savaşan kişilerden olmayanlar,âlimlerin cumhurunun görüşüne göre öldürülmezler.Ancak bu tür kişilerin,sözüyle ve fiiliyle savaşması müstesnâdır.
-İbn Teymiyye:Yönetici,bir şahsın aleyhine hüküm verdiğinde,bâzen o kişi acı çeker.Sonrasında güzel bir söz veyâ uygulamayla onun gönlünü hoş ederse,işte bu siyâsetin mükemmel olmasındandır.
-İbn Teymiyye:Kişinin,kendisine ve ailesine nafaka sağlaması farzı ayndır.
-Abdullah İbn Mes'ud:İnsanlara,dostları ile itibâr edin.
-H.z Ömer:Sui zan ile insanlardan sakının.
-İbn Teymiyye:İnsanlara karşı kibirlenmeyi istemek,zulümdür.
-İbn Teymiyye:İnsanların işlerinin yönetilmesinin,dinin en büyük vâciblerinden biri olduğunun bilinmesi gerekir.Hattâ öyle ki,yönetim olmadan,din ve dünyâ var olamaz.
·
144 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.