“Cok tuhaftı. Ağlayamadım; ama ruhum paramparça olmuştu.” Dostoyevski’nin en sevdiğim yazar, insan olması bile beni bir türlü bu mektup-romanı okumaya cesaretlendirememiş, hep çekingen ya da korkak yaklaşmıştım esere. Şimdi anlıyorum.. Üzerine yazabileceğim onlarca inceleme cümleleri yerine bireysel duygu durumuma ithafen yazacağım. Hala nasıl günümüzde bu kadar sert ve etkileyici tavrını korumaya devam eder? diye sorduğumda güncel hayatın modern insancıkları olduğumuzu yüzümüze vuruyor. Varvara ve Makar’ın hayat telaşları arasında olmayandan var ederek birbirlerine destek oluşları, fedakarlıkları, buruk aşkları dostlukları en önemlisi birbirlerine verdikleri değer, çaba hatta yeri geldiğinde kendini ciddi yokluklara sürükleyecek para alışverişleri.. Patronuyla olan neredeyse ilk diyaloğu,sonrası, son mektupları, veda edemeyişleri .. Çok etkileyici, insanın kalbini boğan yine de bıraktırmayan yazım diliyle okuttu kendini. Türkiye şartlarında yoksulluk ve mutsuzluk arasında umut yokken tek iyi sahip olduğumuz şey dostluk. Ki kitapta da dediği gibi ‘yoksullar ve mutsuzlar asla biraraya gelmemeli’ ve ben en yakın dostumu kaybettiğim gün okumaya başladım. Dedim ya en sevdiğim yazar, hep en ihtiyacım olduğunda karşıma çıkan o eserleriyle yine yanımdaydı, iyi ki depresif dönemlerime ortak olan bir eser daha diyebilirim.

İnsancıklarFyodor Dostoyevski · Can Yayınları · 202362,3bin okunma

·

82 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Nuray Kırkaya