Gülün İçinde Bülbül Sesi Var... Ne hoş, ne hoş bir kitap ismi değil mi?
Gülün İçinde Bülbül Sesi Var, ismiyle müsemma bir eser... Birbirinden özgün öyküleri barındırıyor içinde çünkü...
Nezihe Meriç belki de bir çoğumuzun ilk defa ismini duyduğu bir yazar, maalesef ki benim de yeni tanıştığım muazzam bir kalem.
Okuduğum öykü kitaplarından çok farklı bir eser, yazarın değişik yazım tekniği ilk başlarda biraz zorlasa da sayfalar ilerledikçe okuyucuyu içine alıyor.
Nezihe Meriç, öykülerinde okuyucuyu dahil etmiş yazdıklarına; bazen başlarken bazen de sonlandırırken hep okurla diyalog halinde, kâh soru sorarak, kâh öyküyü yarıda keserek, okurun tamamlamasını dilemiş ya da öyle hissettirmiş... İstanbul'u anlatmış müthiş betimlemelerle, yalnızlığı, aşkı anlatmış, bazen haykırmış, küfretmiş düzene, yaşananlara, bazen de yarıda bırakmış içinden geldiğince, kimi yerde susmuş, susuşlarını haykırmış kendince...
Öyle kaygısızca kaleme dökmüş ki hislerini; kasmadan, kimseyi umursamadan...
"Yazarlar, hafif çatlağımsı, karışık kimselerdir." sözüyle kendini ifade etmiş özgürce...
Ben, özgün kalemine hayran oldum Nezihe Meriç'in. Tanışmama vesile olan sevgili Fatoş Yücel Güçlü hanımefendiye ve sevgili Erdi Ulutaş'a düzenlediği etkinlik için teşekkürlerimi sunuyorum. Böylesi güzel okurlarla bir arada olabilmek çok keyifli bir ayrıcalık...
Nezihe Meriç'in eserleriyle biraz daha sıkı fıkı olmak istiyorum. Böylesine farklı kalemleri unutmayalım, unutturmayalım... Sevgiyle...
