Maram’a yaralı şifacı demeyi yakıştırdım çünkü bir çıkış noktası bulabilmeyi başarmakla kalmayıp, şiddet gören kadınlara el uzatmaya çalıştığı, onları dinlediği, onlara ses oldugu, onları birer kurban değil birer sanat olarak görebildiği için.. Kendinizin yaralarına benzer yaraları olan insanlarla yakın olmak hem iyileştirici hem de çok travmatik olabilir. Bu ancak içsel bir güçle mümkün olabilirdi tabiki. Şiirlerde onlarca kadın var; kimi ev hanımı, kimi avukat, kimi profesör, kimi işsiz, kimi fahişe.. Kadına şiddetin ne kadar yaygın, ne kadar öngörülmez, ne kadar sıradan olduğunu görmek, bunun her ülkede, her yaşta olduğunu bilmek ne üzücü.. Kadının kadın olmaktan başka suçu yokmuş gibi… Ama birileri farkedilebiliyor, bazıları sesini çıkarabiliyor neyse ki.. Acılar sanata, şiire, deneyime, yardıma dönüşebiliyor. Birilerinin yaraları birilerine şifa olabiliyor iyi ki.. Son sözünde şöyle yazıyor: “Böylelikle, daha önce ‘yara’ olarak adlandırılan her şey, sadece bir ‘anı’ halini alır.” Her şey ne kadar zor olsa da aşılabilir, eskiyebilir, gittikçe daha az duygu üreten anılar olabilir. Hiçbirimiz siddetten muaf degiliz, ama yalnız ve çaresiz de değiliz.. Onlarca sesten anılar okudum diye umuyorum, yaralar değil..

Çıplak Ayaklı RuhlarMaram Al-Masri · Profil Yayıncılık · 201131 okunma

·

187 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.