"Ne tuhaf acıyla hiç konuşamamak." "Bu kitapta yer alan şahıs ve mekânların gerçekle alakaları tamdır. Kahramanları hep yanlış ata oynayanlardır. Kediler, kadınlar, muhabbet kuşları, gözyaşları...hepsi sahiden vardır ve bir dönem yaşamışlardır. Şiirden hazzetmeyenler, Grapon Kağıtları'nı yılbaşı ve diğer ehemmiyetli günlerde evi süslemek için kullanabilirler ya da bir ruh çağırma seansında, inatçı ruhlara seslenen uyduruk şarkılar olarak mırıldanabilirler." diyor Didem Madak kitabın arka kapağında. Okura bir kez daha içini döküyor. Bir kez daha yaşadıklarını öğrenmemizi istiyor. Ben de bu yüzden biraz araştırdım ve zorluklarla, acılarla geçen bir hayatının olduğunu öğrendim. Bu da en az şiirleri kadar üzdü beni. Didem Madak ile bu eseriyle tanıştım. Şiirlerinde yaşadığı zorlukların, acıların izleri var. Küçük yaştayken annesini kaybetmiş ve sonrasında da yaşadıkları yine sıkıntılar olmuş. Belki de bu yüzden kendisi de annesi gibi genç yaşta dünyaya veda etmiş. Geriye de anne özlemi, hüzün, gözyaşı taşıyan bu dizeler kalmış. Şair hüznünü samimi bir dille, yer yer eşyaları kullanarak anlatmış. Bazen yeşil bir fanila, bazen çiçekli bir perde ile... Annesini kaybetmenin acısını aktardığı şu dizelerde sanki hep o yaştaymış gibi, hiç büyümemiş gibi hissettirdi: "Artık bütün üzgün oluşlarımın adı: Anne!" "Dünyaya bile bir dünya anne lazım." "Kalbim neden ben? Sırf sevinesin diye seni bir kere bile Elinden tutup parka götürmedim." Eserin oluşturduğu hüzün ayrı, hayatının oluşturduğu hüzün ayrı etkiledi beni. Okumanızı tavsiye ederim. Çok sevdiğim bazı alıntıları ekleyerek bitireyim: "Keşke gölgesine razı bir fesleğen olaydım." "Hayatımın üstünde imkansız kuşlar uçuyor." "İnanın kendimin Yokluğunda çok kitap okudum."