Dostoyevski'den ilk defa öykü okudum. Romanları kadar etkileyici bir dil, anlatım ve içselleştirme var. Her öykü tuhaf bir şekilde bir an önce okuyup sonunu öğrenme isteği uyandırıyor. Her karakter insana hüzün veriyor. Ben en çok son öyküden etkilendim. İki dostun arasındaki sevgi, başarının ve mutluluğun da insanın sonunu getirebileceği gerçeği çarpıcıydı. Yıpratıcı bir öyküydü. Karakterin histeri nöbetlerini yüreğimde hissettim. Kolay kolay unutamayacağım öykülerin olduğu bir kitap oldu.
