Dünyaya kendini anlatamamanın hüznü, anlaşılamamanın hüznü.. "Doktora gitmesi için ısrar ettiler. Direnmedi. Şükran'la birlikte yakındaki sağlık ocağına giderlerken hayatında ilk kez direnmediğini düşündü. Sonra birden hiçbir şey yapmadan yaşamasının baştan sona bir direniş olduğunun farkına vardı. Hiçbir şey yapmayarak, normal bir adam olmaya direnmişti. Bu direnişin bir yere varmadığını geçirdi aklından, sonunda teslim oldum dedi. Ama yine bir şey yapmayacak, yaşlı ve işe yaramaz bir hayvan gibi, nereye çekilirse oraya gidecek, gittiği yere kadar." Belki de Mürşit'i en iyi tanıtan kısım burasıydı. Topluma çok farklı bir yerden bakan bu adam normal olmayı olabilecek en sessiz şekilde reddediyordu. Normal insanların mutlu olabilecekleri şeylerden haz almıyordu. Hayatın getirdiği mecburiyetler bir pranga vurmuştu ayaklarına. Gitse gidemiyor, kalsa kalamıyor. Kitabı okuduğum süre boyunca tek istediğim Mürşit'i kollarından tutup sarsmaktı. Ne oldu, ne yaptılar sana? Bu kadar mutsuzluk neden? Sonra bir yerden sonra anlıyoruz. Aslında bence normal olan o, anormal olan biziz. Bu kirlenmiş dünyayı hala nasıl toz pembe görebiliyoruz. Şu anda bile bir yerlerde acı çeken, hayatlarını kaybeden masum çocuklar varken ve biz bunları biliyorken nasıl sıcak evlerimizde oturabiliyoruz? Birde madencimiz var tabi. Çok ayrı bir dünya ama aynı acılar. Mürşit ile birbirlerine arkadaş oluyorlar. Onları birbirlerine yaklaştıran acıları. Arka planda bozulmuş toplumun iğrenç yüzleri, vahşetleri... Sevgili Ayfer Tunç, kaleminizle bu kadar geç tanıştığım için çok üzgünüm. Kaleminiz ruh dünyama derin çizikler attı. Çok müteşekkirim. Diğer kitaplarında görüşmek üzere..

Dünya AğrısıAyfer Tunç · Can Yayınları · 20214,000 okunma

·

1.440 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.