Michelet der ki, "Bu sorun başıma geldiğinde, anın yoksunluğu ile gelecek korkusu, iki adım uzaktaki düşmanım olurken (1814) ve kendi düşmanlarım benimle her gün alay ederken, bir perşembe sabahı, bir yığın halinde de olsa toparlandım. Ateş yoktu (kar her şeyin üzerindeydi), akşama yiyecek ekmek olup olmadığını bile bilmiyordum. Her şey sona ermiş gibi göründü bana -içimde çok metin bir his vardı- ve meşeden yapılmış masama elimle vurdum. Soğuktan hissizleşmişti ama gençliğin ve geleceğin enerjik neşesini içimde hissettim. Bana bu coşkulu şevki kim vermişti? Günlük hayatımı birlikte yaşadığım kişiler, en sevdiğim yazarlar. Her gün bu soylu topluluğa daha çok yakınlaşıyordum."
Sayfa 266
·
65 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.