6. Koğuş.....
İnsanın huzur ve saadeti kendi dışında değil, bilâkis kendi içindedir........
Anton Çehov’un 1892 kasımında, yani tam yüz otuz sene önce yayımlanan novellası..
bir hasta ile bir doktor arasındaki felsefi diyalogları ve adalet tartışmalarını konu alıyor.
acı çekmek, insanın ruhunu yüceltir mi, benliğimizi keşfetmek ve kendimizi gerçekleştirmek için bir araç mıdır; yoksa bütün bu fikirler acı çekmeyen birtakım elitistmi?!
Rus edebiyatında 'elit' eleştirisi, diğer edebiyatlarda olmadığı kadar sert ve içten şekilde vücut buluyor. çehov'un bu romanı bu eleştirinin klasikleşmiş ve mükemmel bir örneği. Andrey Yefimiç ve Ivan dmitriç'in giriştiği münakaşalar toplumun ve elitin kavgası. delinin ve dahinin, yoksulun ve zenginin, çaresizliğin ve idealistliğin kavgası. okurken büyük bir keyif alacağınızı şimdiden taahüt edebilirim.........
“-insanoğlunun daha üstününü tadamayacağı iki çeşit mutluluk vardır: biri, yaşamın özünü kavramaya çalışarak özgür ve derin düşünmek, ikincisi de dünyanın hır gürüne boş vererek yaşamak. insan demir parmaklıklar arkasında bile mutlu olabilir.
Ve incelememe
İlber Ortaylı linin bir sozuyle son vermek istiyorum_bu rus toplumu öyle ilginç bir millettir ki, çaresizliği, yoksulluğu, zenginliği, ahlakı ve onursuzluğu bir arada yansıtabilir. bu değerlere bir arada sahiptirler ve bu durum da onların özgün yapısını oluşturur.'
