"Yan sokaklardan birinde, bir satılık kadın görmüştüm, iki jandarma almış götürüyordu zavallıyı. Kadın ne yapmıştı, bilmem, bütün söyleyebileceğim, tutuklandığı için ayrılmak zorunda kaldığı birkaç aylık bir çocuğu öperek hüngür hüngür ağladığıydı. O günden beri, hiçbir kadını ilk bakışta küçümsemedim." diyerek Dumas fils, eserinde Marguerite ve Armand 'ın aşkını anlatmaya başlıyor.
Marguerite içinde bulunduğu sosyetede güzelliğiyle herkesçe tanınan bir yosmadır. Armand ise hukuk eğitimi görmüş, Paris' in büyüsüne kapılmış bir gençtir. Her şey Marguerite' in Armand' ın aşkını küçümsemesi ve geçici bir heves sanmasıyla başlıyor.
Dumas fils, toplumda hor görülen, duyguları görmezden gelinen, aşağılanan, türlü zorbalıklara maruz kalan bu kadınların hayatlarına Marguerite üzerinden bir ayna tutmuştur. Önyargılarımızı kırıp, yargılamadan, aşağılamadan, onların bedenleri olduğu kadar yürekleri de olduğunu farkında olmamız gerektiğini yapıtında sık sık bize hatırlatıyor.
"Günahın savunucusu değilim, ama duasını duyduğum her yerde, soylu acının yankısı olacağım." sözüyle de onu eleştirenlere güzel bir mesaj vererek eserini noktalıyor.
"Yosmalar hep sevileceklerini düşünürler de seveceklerini hiç akıllarına getirmezler."
"Bir kadının yüreği ne kadar aşk alabilirse, ne kadar verebilirse, o kadar aşk duydum size."
"Bu aşkı uyandıran kadın kim olursa olsun, gerçek aşk her zaman daha iyi kılar insanı."
