Kitap Dostoyevski'nin iki sayfalık önsözüyle başlıyor:
"Bu kez her zamanki gibi "Günlük" yerine uzun bir öykü kaleme aldığım için okurlarımdan özür diliyorum. Ancak ayın büyük bir kısmını gerçekten bu öyküyle uğraşarak geçirdim. Ne olursa olsun okuyucudan hoşgörü rica ediyorum."
Dostoyevski bu eseri yazarken 
Victor Hugo 'nun 
Bir İdam Mahkûmunun Son Günü adlı şaheserinden etkilendiğini net bir şekilde belirtiyor. Kitabın önsözü bile beni oldukça etkiledi. Okurdan dilediği özür/rica, eseri nasıl tanımladığı ve ele aldığı beni kitabı elime aldığımda etkileyen en büyük şey oldu.
Bu eser Dostoyevski'nin okuduğum ilk öyküsüydü. Her ne kadar Dostoyevski bu eseri hikâye veya anı olarak saymasa da bana göre psikolojik tahlillerin oldukça yoğun olduğu uzun bir öyküydü. Bunun yanı sıra yazarımız da eserini son derece gerçekçi buluyor fakat yazım biçiminden dolayı "fantastik" olarak adlandırıyor.
Kitap o kadar içine çekti ki nasıl bittiğini bile anlayamadım. Okuması oldukça kolaydı ve yormuyordu. Genelde Rus edebiyatı okurken isimleri sürekli karıştırdığım için hep temkinli yaklaşıp isimleri ezberlemeye çalışırdım fakat bu kitapta öyle değildi bu da okumayı biraz daha kolaylaştırıyor sanırım.
Dostoyevski'nin birçok kitabını okudum ve bu kitap ayrı bir his oluşturdu bende. Dostoyevski okumalarıma 
Suç ve Ceza ile başlamıştım ve beni yormamıştı. Bu tür psikolojik tahlillerin yoğun olduğu kitaplardan yoruluyorsanız bu eserle okumalarınıza rahatlıkla başlayabilirsiniz diye düşünüyorum.
Kitabın konusundan da birazcık bahsedersek de pencereden atlayarak intihar eden bir kadının kocası ve onun bu süreçte neler hissettiği ve neler düşündüğüyle alakalı kısaca. Adam kendi kendine konuşarak olayı anlatıyor ve düşüncelerini toplamaya çalışıyor. Bu süreç içerisinde de mantık ve duygusal olarak da kendisiyle çelişiyor ve "gerçek" anıları sayesinde yüzüne çarpıyor.
Benim keyifle okuduğum bir eser oldu ve kesinlikle önereceğim bir kitaptı.
Keyifli okumalar.
·
530 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.