Ayaklar görüyorum. Üstüme üstüme gelen ayaklar. Bir bilinmeyene doğru yürüyen ayaklar. Kaldırım taşlarındaki çizgilere basan ayaklar. Korkuları olan, kalabalıkta konuşmaktan çekinmeyen, sessizliğin yokluğundan rahatsızlık duymayan, her şeyi ama her şeyi beyin dedikleri bir okka et yığınının içine depolayıp gerektiğinde çıkarıp çıkarıp kullanan ayaklar bunlar. Turşu kaplarından farksız beyinler görüyorum bu ayakların üzerinde. Kokuşmuş düşüncelerini gezdirmeye çıkaran bir grup ayaktan başka hiçbir şey değiliz aslında. Aklımızda dişe dokunur tek bir düşünce bile –
“Yok!”
·
30 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.