Hayri, Süleyman ve Semih üç ayrı çocuk üç ayrı yaşam ve üçünün de bir şekilde İstanbul’da kesişen zorlu hayatları. İnsan düşünmeden edemiyor, sanatçı olmak böyle bir şey olsa gerek çünkü her gün bu çocuklar gibi onlarcasıyla karşılaşıyoruz ama hangimizin aklına geliyor oturup onlarla sohbet etmek ya da hikayelerini sormak… Birde Yaşar Kemal’in İstanbul’unu okurken bu şehri ne kadar hızlı tükettiğimizi daha iyi anlıyorum. Harika bir doğayı iğrenç betonlara mahkum eden biz zavallı insanlar. Çok değil kitapta sadece kırk yıl öncesinin İstanbul’u anlatılıyor ki yazar o zamandan başlayan betonlaşmayı da dillendiriyor kitapta. Şu an ne o zaman ki kuş çeşitliliğini, ne balık, ne de bitki çeşitliliğini asla bulamazsınız. Birkaç ay uğramadığınız bir semte yolunuz düştüğünde bu kadar kısa sürede nasıl değişebilir diye hayrete düşüyorsunuz. Hatta biz arkadaşlarla bazen birbirimize espri yapıyoruz gençliğimizde buralar hep dutluktu diye, ne acı ki bu espri gerçek((
