Her şey kendi doğrusunu bulur. İçimde yineleyip duruyor: Bulur her şey kendi doğrusunu. Kendi doğrusunu bulur her şey. Öf, öf ne menem bir doğrudur bu, bunca karmaşık, çok zikzaklı, enine, boyuna, derinliğine sayısız ucu olan? Bir kimse neden oltasını, içinde tek balık olmadığını bildiği göle sarkıtır? Uzun süredir kendimi nasıl anlatabilirim diye düşünüyordum. Meğerse Adalet Ağaoğlu beni anlatmış bu cümleleriyle. Kafamda tekrarlanıyordu. “ her şey kendi doğrusunu bulur.” Gerçekten zamanla her şey kendi doğrusunu buluyor. Doğru kişileri, doğru yerleri ve doğru zamanları… Bir gün bütün bunların nedeni anlaşılacak. Bütün acıların, olmazlıkların üstünü örten giz perdesi kalkacak. Ama şimdi yaşamak gerek… Zaman geçecek bizler sonsuzluğa karışacağız. Gerçekten her kitabın bir zamanı var. Onunla tanışmak için, onu içine almak için. “Yazsonu” benim için öyle bir zamanda geldi. Sorguladığım, neden, neden dediğim bir dönem. Ama durulmak lazım, zamanın geçmesi lazım. Her şey ışığına kavuşur ne de olsa. Kitaba gelirsek Nevin kitabımızın baş kahramanı, biraz uzaklaşmak, yalnız kalmak aslında her şeyi anlamak amacıyla Side yakınlarında bir kasabaya gider. Bütün arkadaşlarını bir araya toplamaktır derdi. Kitap bir iç debelenmeyi anlatırken birden olaya dalar. Aslında oğlu Güney’i kaybetmiştir. O hayatının kırılma noktası, her şeyi idrak ettiği bir çizgidir. Sonrası gelir zaten. “Balıksız bir gölün başında nice otursam, tek balık avlayamayacağımı bilmeliydim. Böyle diyorum ama, o gölün dibinde, neden sonra kıpırtılar sezmiştim ben. Dirimin sesini. Göl olsun da, hayat bulunmasın olur mu? Adalet Ağaoğlu’nun genelinde bütün kadın karakterlerinde her şeyin kötü gitse de bir yerlerde yeşeren bir umudun olduğunu biz okuyucuya aktarması ha ri ka !

YazsonuAdalet Ağaoğlu · Everest Yayınları · 2014294 okunma

·

265 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.