Orada geçirdiği aylarda aşağıyı izleyip insan ömrünün bir ayçiçeğininkinden nasıl aksettiğini düşünmüştü: topraktan fırlarken umut dolu, güzel ve ışıl ışıl; sonra, görev bilinciyle yüzünü tamamen güneşe dönerken engin ve kuvvetli; olgunlaşmamış düşüncelerle başı ağırlaştığında kafasını yere eğen, kararıp ışıltılı tüylerini dökerek sapının ucunda zayıf düşen ve nihayetinde, uzun kış öncesinde biçilip yok olan.
Sayfa 148Kitabı okudu
·
87 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.