Kendi Olmanın Utancı
Kendi Olmanın Utanci ve Suçlulukla Yüzleşmek
Ebeveyni memnun etmeye çalışarak geçirilmiş her çocukluk sancılıdır. Kendi varlığını göstermek için kıvranmak, duygularının yok sayılmasıyla başa çıkabilmek, kendini işe yarar hissetmek için sürekli çabalamak ve aileye sorun çıkarmama kaygısıyla yaşamak çocukları zorlar. Bugün, kimseye yük olmamak için elimizden geleni yapıyor ve bunu bir erdem olarak görüyorsak, diğer insanlarla yakın olmanın iyileştirici yanından mahrum kalıyor olabiliriz. Yakınlığı bugüne dek hep kendimizi yok sayarak deneyimlemişsek, benzer yorgunlukları hissetmemek için yakınlık kurmaktan kaçabiliriz. Çocukluğumuzda sevgisini hissettirememiş ebeveynlerle büyüdüğümüzde birilerinin bizi gerçekten seveceğine ihtimal veremeyiz. Özenli davranışları arzularız ama içten içe bunu hak etmediğimizi düşünürüz. Yakınlarımızın bizi memnun etmek için yapacakları şeylere engel oluruz. Sevgi ve iyilik gördüğümüzde hissettiğimiz şey mutluluktan çok derin bir mahcubiyettir. Hayatta hiçbir başarımızı yeterli bulmaz, her fırsatta kendimizi eleştiririz. Başkaları bizi küçümseyecek, yaptıklarımızı değersizleştirecek diye ödümüz kopar. Biriyle çok yakın olduğumuzda ruhumuzdaki yarıkları görecek ve bizi sevmekten vazgeçecek diye etrafımiza duvarlar öreriz. Çünkü içimizde yalnızca sevilmem korkusuyla değil aynı zamanda çok derin bir utançla da mücadele ederiz.
Sayfa 28 - Profil KitapKitabı okuyor
·
58 views
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.