Herkes biraz Oblomovdur...
Zaman zaman hepimiz iki farklı hayat arasında sıkışıp kaldığımızı hissetmişizdir, hissetmekteyizdir. İçimizdeki potansiyeli gerçekleştiremeyip ne olacak diye bekleriz, bekleriz, bekleriz ve o planlar bir türlü gerçekleşmez. Bekleyerek kendimizi, aşklarımızı, dostlarımızı, ailemizi tüketiriz. O kadar beklemediğim bir sondu ki, gerçekten çok üzüldüm. Kimsenin hayatı bu şekilde sonlanmamalı. Zahar'a, Oblomov'a ve en çok kendime üzgünüm.
Hepimizin sonu Oblomov gibi bitmesin dilerim, keyifli okumalar...
