2021'de en iyi edebi keşiflerim 
Barış Bıçakçı ve 
Alejandro Zambra oldu. Favori yazarlarımdan oldu ikisi de. Çok benzer bir yazım tarzları var. Birbirlerinden doğduklarında ayrılmış, biri Türkiye'ye biri Şili'ye gönderilmiş ikiz kardeşler adeta. Sene boyunca beni duygularla daha çok haşır neşir ettikleri, hislerimi daha yumuşak bir zemine çektikleri için incelememe kendime ileride hatırlatacağım bir not olan bu benzerlikle başlamak istedim.
Bu kitap Zambra'dan okuduğum ilk kitaptı, daha doğrusu dinlediğim. Çok iyi hatırlıyorum, uykuyu dalmak için dinlediğim bu kitabın daha ilk cümlesinden itibaren büyülenmiştim. Karşılaştığım en berrak, en şiirsel üsluplardan bir tanesiydi. Zaten uykulu olan bünyemin etkisiyle de adeta Alice gibi tavşan deliğinden aşağı düşmüştüm.
Beklenen ama gelmeyenin o sonsuz nöbetinde geçmişe, anılara, manalara ve en önemlisi çeşitli çocukluklara dönüyor. Ben bunu Zambra'nın diğer kitaplarını okuyunca kafamda daha net oturttum, bu kitabı okurken çok düşünmemiştim ama Şili siyasi tarihine, popüler kültürüne de derin bir kökle bağlı. Tıpkı Barış Bıçakçı'nın Türkiye kökü gibi. Sürekli göz önünde bulunmayan ama zaman zaman çok dokunaklı olan bir bağ. Öyle ki iç acıtıyor.
Bir gece annenin eve dönmesinin beklenişini anlatan novellayı bir gece uykunun eve dönmesini beklerken dinlemem çok güzeldi. Sanki Julian bana anlatıyordu "Ağaçların Özel Hayat"nı. Kendimi Şili'de bir Veronica olarak görmem o kadar kolay ki. Kendimi her kimliğin, her kültürün, her zaferin ve her mağlubiyetin öznesi haline getirebiliyorum/dum. Bu aralar kendi gerçekliğime yavaş yavaş dönüyorum. Ama nasıl unutabilirim ağaçları ve onların köklerini?
·
175 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.