Bize Tatar diyorlar, Çerkez diyorlar, Türkmen diyorlar, Kazak diyorlar, Özbek diyorlar, Azer diyorlar, Karakalpak, Çeçen, Uygur, Kabardı, Başkırt, Kırgız diyorlar. Bunlar hep yalan! Deniz parçalanmaz. Biz Türk-Tatarız. Bunu senin kalbinin bildiği gibi, her Başkırt, her Kırgız, her Kazak'ın, Kırgız'ın da kalbi bilir. Kalbinin hisleriyle hareket et. Dünyanın boş hırslarına kapılma...
Öncelikle Cengiz Dağcı'yı bu romanıyla tanımış olmaktan büyük mutluluk duyduğumu dile getirmek isterim. Bu kitabın yeri sanırım bende hep ayrı bir yerde olacak.
Kitabı okurken öyle etkilendim ki, kitabı ara ara bırakıp nefes vermek istedim kendi kendime. Gerçekten beni çok etkiledi. O yaşanılanlar, o zulümler, o ikiyüzlülükler... Okurken bunu ne midem kaldırabildi, ne de aklım. Kırım Türklerine yapılan bu zulümleri sanki bana yapılıyormuş gibi içim ezildi, her satırda dehşete düşmekten kendimi alamadım. Ve bir de öğreniyorum ki, kitap Cengiz Dağcı'nın gerçek hayat hikâyesiymiş. Buna şaşırdığımı söyleyemem, çünkü o kadar sahici betimlemeler, cümleler mevcuttu ki kitapta, bir yaşanmışlık olduğunu hissediyordum. Çünkü ancak biri yaşamışsa böyle anlatabilirdi benim gözümde. Dediğim gibi yavaş okumak durumunda kaldım, çünkü her olan ya da olacak olayda dayanamayıp kitabı kapattım. Öyle etkiledi yani.
Sadık'ın o iyi kalpli iman dolu yüreğini kitapta her satırda hissettim ben. Minarelerin yıkılışında dahi, çocuk yüreğiyle içinin kötü olmasını buruk bir hüzünle karşıladım ben de onunla birlikte. Rusların, Almanların yaptığı zulümler bitmek bilmedi... Tarihimizi öğreneceksek bence bu kitaplarla öğrenmeliyiz.
Kitapta en çok etkilendiğim olaysa, kadınların olduğu yerdi hiç şüphesiz. Hamile bir kadın koşarak geliyor, esirlere ekmek vermek adına. Almanlar da hazır olda bekliyor ve kadın ekmeği veremeden onu vuruyorlar. Hiç tereddütsüz........
