"Eviyenin üzerine eğilirken aklıma bir fikir geliyor:Traudel’in güllerin solmasını
günlerce izlediği gibi, ben de balkondaki pantolonumun eprimesini izleyeceğim."
Bazen sadece asılı bir nesne olmak istersiniz, teki asla bulunamayan bir çorap, delik deşik olmuş bir atlet ya da boşluğa uzanıp tıslayan bir kemer. Ama asılı olmak, baş aşağı. Tepeden tırnağa tersine imgelere boğulmak, çünkü çoğu zaman olan bu değil mi? Bu dileğimiz çok da yanlış değil veya tastamam hayal ürünü sayılmaz çünkü hepimiz bir şekilde tarladaki korkuluk misali süsleniriz, erdemle ve zorunlulukla. Hatta iç organlarımızda bir sancıyla zincirlenmişizdir. Aheste gezinen bir el bağırsaklarımızda korkuyu okşar, karaciğerimizde beş para etmezlik cirit atar, safra kesesinde intikam birikir, ödü bütün dürüst davranışların. İnsan bir askılıktır, hepsi bu. Üzerine ne asarsanız onu tartar. Zamanla onunla bütünleşir, hatta 
Tarçın Dükkanları daki babanın mobilya ilminde ustalaştığı gibi yükselir nesnelerin üstünde, madeni tiksintiler uyandıran melodik bir alışverişe girer. Hiç bir odunun konuştuğunu görmediniz değil mi ama konuştuğunda gırtlağının ötesinde odun, çamur ve yapraklarla tıkanmış kirli bir göl saklayan insanları tanıyorsunuz değil mi?
İnsana biçtiğimiz değerler, zayıf bir iskelet prototipine isimler atfederek bir halt bildiğimizi farz etmekten ibaret, göstergesel bir kaftanın altına tüm ezik kemikleri, çürümüş, pörsümüş etimizi sığdırabiliyoruz sanıyoruz.
"Pantolonu balkona asacağım ama onu
oradan bir daha (ya da uzun bir süre) almayacağım; çünkü pantolonun havanın, iklimin ve tozun etkisiyle yavaş yavaş
çözündüğünü, sonra da (öyle hayal ediyorum) yine doğanın bir parçası haline geldiğini görmek istiyorum."
Epriyen, çürüyen, kokuşan pantolon değil, kişiliklerimiz. Paha biçilmez bir kumaşta bir ip kaçar da tüm güzellik çöpe gider ya işte o hain ipin adı ruh. Ruh bir çamaşır ipidir, bir pandül. Ucunda akrabasi yapan kirli düşüncelerden tutun da ne ararsanız vardır.
Yıllar sonra bu kitabın anladığım tek noktası bu kısım oldu, belki de yanlış anladığım ya da hiç anlamadığım.
Asın ruhumuza sevgiyi, iyiliği, özgürlüğü, ölümü, acıyı, nefreti, direnci ta ki üzerimizde epriyip birer nişaneye dönüşene dek. Ancak o zaman onlardan kurtuluruz.
··
2.106 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.