Hasretinden Prangalar Eskittim (Bir daha hangi ana doğurur bizi!)Bir kitap düşünün...
Henüz okumadığınız,
Kapağını dahi açmadığınız bir kitap...
Ne kadar yabancı geldi değil mi?
Şimdi bu kitabı okumadığınızı düşünün.
Belki de gerçekten okumadınız.
Kapağını dahi açmadınız.
Uygulamada en çok okunan şiir kitabı olduğunu unutun bir süreliğine.
O halde yabancı gelmesi gerek!
İşte orada durun!
Okumasanız da okuttu kendini size Ahmed Arif!
Var mı içinizden "Terk Etmedi Sevdan Beni"yi duymayan?
Birçoğunuz aşinadır "Üşüyorum, kapama gözlerini" dizesine.
Ya da dinlemiştir Oktay Kaynarca'nın sesinden "Akşam Erken İner Mapushaneye" şiirini. Dinlemediyseniz de hemen dinleyin, eşsizdir.
Ay Karanlık, birçok kez çıkmıştır karşınıza.
Yani diyeceğim o ki, hayata anlam katan birçok yerde Ahmed Arif'in dizeleri vardı. Okumasak da yabancı değiliz esere, birçok dizesi yer edindi yüreğimizin en derininde.
"Terk etmedi sevdan beni,
Aç kaldım, susuz kaldım,
Hayın, karanlıktı gece,
Can garip, can suskun,
Can paramparça...
Ve ellerim, kelepçede,
Tütünsüz, uykusuz kaldım,
Terk etmedi sevdan beni..."
Eseri Metis Yayınları, 40. yıl özel basımından okumanızı öneririm. Diğer basımları bilmem ama bir şiir kitabına göre dolu dolu hazırlanmış. Eseri okuyunca yalnızca şiirleri değil, Ahmed Arif'i de okumuş kadar oluyorsunuz. Hayatı, hayatı hakkında diğer değerli insanların görüşleri, kitap olarak basılmamış şiirleri ve daha birçok şey eserde yer edinmiş kendine. Lise 1. sınıftayken yazmış olduğu şiir bile.
"Bir şair: Ahmed Arif
Toplar dağların rüzgârlarını
Dağıtır çocuklara erken"
Cemal Süreya okurken çok sevmiştim bu dizeleri, burada yeniden görmek hem mutlu etti hem duygulandırdı. Hatta okurken not almıştım defterime, kim bilir şimdi nerede. Notlar kaybolsa da duygular yerinde kalıyor bir şekilde.
"Cesareti söylüyor Ahmed Arif. Yiğitliği.
Bir pınar gibi, bir yeraltı suyu gibi, bir tipi gibi.
Dostuna yarasını gösterir gibi.
Yücelerde yıllanmış katar katar karın içinde yürüyor yalnayak ve ayakları yanarak." (s. 125)
1969 yılında Papirüs'te yazılmış bu yazı. Ama öyle güzel anlatmış ki Ahmed Arif'i: Dostuna yarasını gösterir gibi.
"Nâzım Hikmet, şehirlerin şairidir. Ovadan seslenir insanlara, büyük düzlüklerden. Ovada akan "büyük ve bereketli bir ırmak" gibidir. Uygardır. Ahmed Arif ise dağlan söylüyor. Uyrukluk tanımayan, yaşsız dağlan "âsi" dağlan. Uzun ve tek bir ağıt gibidir onun şiiri. "Daha deniz görmemiş" çocuklara adanmıştır." (s. 122)
"Akşam erken iner mahpusâneye.
Ejderha olsan kâr etmez.
Ne kavgada ustalığın,
Ne de çatal yürek civan oluşun.
Kâr etmez, inceden içine dolan,
Alıp götüren hasrete."
Şiir kitaplarını incelemeyi pek beceremem. Bu şiirini Oktay Kaynarca'nın sesinden dinlerseniz benim incelememden daha iyi verecektir Ahmed Arif'i size. Yiğidi öldür, hakkını yeme demişler. Yiğit bir şairin, delikanlıca bir şiirini hakkını vere vere yorumlamış size.
Hasretinden Prangalar Eskittim...
Nasıl bir özlem anlatımıdır.
Bazı anlatımlar bazı şairlerin neden büyük olduğunun ispatı adeta.
Nasıl sevmez hasretinden prangalar eskittim diyen şair.
Lambada titreyen alev üşüyor, diyordu Abdurrahim Karakoç, şimdi ben nasıl imrenmem bu adamların sevdasına?
Bu kitabı neden bu kadar beklettim bilmiyorum.
"Her şey vaktini bekler." diyor Mevlana. Vakti bu zamanmış diye teselli buluyorum.
Belki de böyle etkilenmem için biraz demlenmem gerekiyormuş.
Eser şiir türünde 1. olmasına karşın en çok okunan kitaplarda ancak 94. sırada yer bulabilmiş kendine. Şiir türü diğer türler kadar ilgi görmüyor. Bundan bu zamana kadar yaptığım incelemelerde de emin oldum. Şiirin hak ettiği yeri ve değeri bulmasını dileyerek incelememe son vermek istiyorum.
Terk etmesin sevda sizi.
