Ağır ağır ilerledigimiz bu serüvende Dune Çocukları ile nihayet gaza basıyoruz. İlk iki kitaba göre çok daha sürükleyici ve adrenalin dolu olan Dune Çocukları'na tek kelime ile bayıldım. Asla bir karaktere bağlı kalamıyoruz, kalmaya kalkarsak da Frank Herbert onu elimizden acımasızca alıyor ya da o karakterin karanlık yanını çırılçıplak bir şekilde bize sunarak bizi ondan uzaklaştırıyor. Burdan da anlayacağımız üzere buradaki hikayenin karakterlerle tek ilgisi, karakterlerin hikayenin piyonu olması; tıpkı bizim bu dünyadaki piyonlar hatta belki de piyon bile olamamamız gibi. Paul.. Ah, Paul. Paul'un çöle yürüyüşünden çıkaracağımız ne çok şey var aslında. Kehanet hayalini görmüş ve bu hayalin getireceği yıkımdan korkmuş. Sırf bunun için Tanrı olmaktan vazgeçmiş bir Paul, ya da sadece sonunda Tanrı olmanın ne olduğunu gerçekten anlamış ve oynadığı Tanrıcılık oyununda mağlup olmuş. Paul'un hikayesi bana çok derin hissettirdi. Zaten bu derinliği Dune Mesihi'nde buram buram hissetmişken Dune Çocukları'nda büründüğü sefillik, Dune serisinin kapanmayacak yaralarından biridir. Alia.. Kardeş olmak, kaderde de ortak olmak mıdır? Kardeşini bu kadar severken terk edilmek ve annesinin ona seçtiği kaderi yaşamak zorunda kalan, bütün seri boyunca bunla savaşıp kaybeden bir kız çocuğu. Ailesindeki herkes Tanrıcılık oynarken yapayalnız kalıp kaderin onu getirdiği yerde bile en büyük cesareti göstermiş olandır Alia. Hakkında sayfalarca yazsam yine de yetmeyeceğini düşünüyorum. Serinin kapanmayacak ikinci yarasıdır gözümde. Ganimet ve Leto kardeşler... Seri boyunca haz etmediğim, bence asıl "Hilkat Garibesi" olan iki kişidir. İçinde yaşattıkları binlerce kişinin etkisinde olan fakat bunu inkâr ederken ettikleri inkâra kendileri bile inanmaktadır. Yürüdükleri bu yolda Alia'ya sadece acımakla yetinmiş, kendileri de rahimde doğmuş olmasına karşın, onu uzatmaları gereken elden yoksun bırakmış kişilerdir. Ve Jessica.. Annelerin yüz karasıdır, tam bir Bene Gesserit'tir. Serinin ilk kitabında Jessica'yı ne kadar sevdiysem bu kitapta da bir o kadar sevemedim. Olayların hızını artırdığı, ilk iki kitaba göre çok daha hızlı çok daha heyecan dolu olan bu kitap tam bir hayal kırıklığıdır. Burada kas ettiğim hayal kırıklığı; tamamen kitabın çarpıcılığına ve karakterlere göndermedir. Bazen yazarların da bir yerde kendine dur demesi gerektiğini düşünüyorum, okuyucu bu kadar üzülmemeli. Ama belki de bu seriyi mükemmel kılan yazarın bu başına buyrukluğudur. Tadından hiçbir şey kaybetmeden aksine daha tempolu ilerleyen Dune Çocukları bizi artık Paul'un dünyasından Dune'un bile dışına çıkarak evrenselliğe taşımıştır. Artık bizi bekleyen iki yol vardır, biri Tanrının diğeriyse isyancıların yoludur..

Dune ÇocuklarıFrank Herbert · İthaki Yayınları · 20214,080 okunma

··

5,1bin görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.