Tehlikeli Bir Oyun olsun bu seferki incelememiz...
-Gözleriniz Oğuz Atay, çok gürültülüler, çok şey bağırıyorlar... Bakışlarınız özellikle; acıyı haykırıyor gibiler... Neden diye sormak istiyorum ama bilmem ki siz bana cevap vermek ister miydiniz?
+Yorgunum, Sevgili Duygu...
-Ahh, özür dilerim. Rahatsız etmek istememiştim. Şeyy... İlk kez bir kitabınızı okumuştum da... Ve sadece size hayran kaldığımı söylemek istemiştim. Üzgünüm...
+ Teşekkür ederim Sevgili Okuyucum, hangi kitabımdı okuduğun?
-
Tehlikeli Oyunlar, Sevgili Oğuz Atay.
+ İlk bu kitabımla mı tanıştın benimle? Yani zor olmadı mı senin için?
-Biliyorum biliyorum seni anlayamamış olmamamı bekliyorsun. (En çok yakındığın şey bu değil mi zaten Sevgili Oğuz Atay.)
+ Evet, Sevgili Okuyucum. Biliyorsun anlaşılamayan bir yazarım ben. En azından bu zamana kadar hep böyle hissettim.
-Bilmem ki belki de ben anladım seni Sevgili Oğuz Atay ya da öyle olduğunu sanıyorum. Hikmet Benol, Albay Hüsamettin, Sevgi, Bilge... Bunlar muazzam karakterlerdi. Ama... Ama neden yaptın ki bunu bize Sevgili Oğuz Atay?
+Ne yaptım Sevgili Okuyucum?
-Ne bileyim kitap bittikten sonra beynimden vurulmuşa döndüm.
+ Neden..?
-Çünkü... Çünkü Sevgili Oğuz Atay, ben zaten yeterince kendi ruhumun ıstıraplarını çekmekle meşgulken üzerine Hikmet’in ıstıraplarını da hissettim. Hikmet Benol o kadar bendi ki... Belki ondan da çok sen... O kadar çok anlaşılmak istiyordu ki... Sadece anlaşılmak. Ne sevgi ne ilgi bekledi. Her şeyden çok anlaşılmayı istedi. Sonra nasıl desem kafasında sürekli bir senaryo halindeydi. Hep aklını kurcalayan ona rahat vermeyen bir şeyler vardı. Belki de hep arayış içindeydi (hepimiz bir arayışın içinde değil miydik zaten?)
+ Evet Sevgili Okuyucum, dediğin gibi Hikmet öyle bir karakterdi. Ama...
-Ama... tabii ki bu kadar değildi. Ne Hikmet, ne Oğuz Atay ne de ben... Bu ülkede en çok eksikliğini duyduğu ‘insanın kendiyle hesaplaşma meselesi’ni bizzat kendisinde uygulayarak bu meselenin ilk kurbanlarından oldu. Aslında meselenin ciddiyetine dayanamadığından bu durumu oyunlarla örtbas etti. (Hikmet’in sözleriydi.) Ve düşünceler Oğuz Atay, kafamız cam kırıklarıyla dolu olduğundan düşüncelerimiz dâhi acıyordu... (Bu da tabi Oğuz Atay’ın satırlarından uyarlamam :) Bu düşünceler içimizi kemiren birer kurtçuğa dönüşerek tüm benliğimizi yavaş yavaş avuçlarının içine alıyor. Bize rahat vermemek için her şeyi yapıyordu. (Bu da benim sözlerimdi :) Teşekkür ederim Oğuz Atay. Zamanından çaldığım için de özür dilerim ayrıca.
+Senin hayallerinin bir parçası olmak da güzeldi Sevgili Okuyucum. (Belki böyle demezdi ama olsun.) Bu arada senden bir şey isteyebilir miyim?
-Tabii ki Sevgili Oğuz Atay. Dinliyorum.
+Bu insanların hâlâ beni anladığını düşünmüyorum. Anlayanlar belki vardır. Ve bu anlayanlardan bir isteğim olacak. Son bir istek... Bana ait olmayan bir sürü laf, söz, sözde alıntı dolaşıyor etrafta. Benim olmayan sözler, düşünceler benimmiş gibi dolaşıyor etrafta. Lütfen onlara söyler misiniz bana ait olamayanları bana aitmiş gibi göstermesinler. Biz kaybetmeyelim bu sefer... Neyse kendine iyi bak Sevgili Okuyucum...
-•••
··
10,9bin görüntüleme
Fazlasıyla özgün ve güzel bir incelemeydi eline sağlık çok beğendim 👏
Bu yorum görüntülenemiyor
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.