Sustu; vızıldayıp duran küçük yaratıktan sizin Uzayülke’nizdeki gramofonların sesini andıran cılız, hafif, tekdüze ama açıkça seçilen bir cızırtı yükseldi. Bu seslerin içinden şu sözleri yakaladım: “Varoluşun sonsuz güzelliği O'dur! O'ndan başka bir şey yoktur.”
“Bu ufaklık, ‘O’ile kimi kastediyor?” diye sordum. “Kendini kastediyor,” diye cevap verdi Küre, “küçük çocukların ve kendilerini başkalarından ayırt edemeyen çocuksu insanların kendilerinden Üçüncü şahıs olarak söz ettiklerini daha önce fark etmemiş miydin? Sus da dinle şimdi!”
“O bütün Uzayı doldurur,” diye devam etti kendi kendine konuşan Yaratık, “ve neyi doldurursa, O'dur. Neyi düşünürse O'nu söyler; neyi söylerse O'nu işitir ve O'nun kendisi Düşünendir , Söyleyendir , İşitendir, Düşüncedir, Sözcüktür, İşitmedir ; Tek’tir, ama yine de Her şeydir. Ah, mutluluk, ah, Var olmanın mutluluğu!”
Sayfa 106Kitabı okudu
·
52 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.