Bunun üzerine sesimi yükselterek Nokta’ya şöyle bağırdım:
“Kes artık sesini adi Yaratık. Sen kendine 'Her şey' diyorsun, ama bir Hiçsin: Senin sözde Evrenin bir Çizgi üzerinde küçük bir lekeden başka bir şey değil; Çizgi ise kıyaslayacak olursak bir gölgeden baş...”
“Şışş, gereğinden fazla konuştun”, diyerek sözümü kesti Küre, “şimdi attığın nutkun Noktaülke Kralı üzerindeki etkisini seyret.”
Sözlerimi işiten Hükümdarın her zamankinden daha fazla parıldıyor olması, hâlâ kendinden hoşnut olduğunu gösteriyordu; daha yeni susmuştum ki o yeniden bildiğini okumaya başladı: "Ah, nasıl bir keyif, nasıl bir keyif bu Düşünme! Düşünce neye kadir değil ki! Düşünce O'na Mutluluğunu daha da artırmak amacıyla kendini yererek gelir! Düşünce Zaferle sonuçlanan tatlı ayaklanmayı körükler! Ah, Her Şeyin kutsal yaratıcı gücü! Ah, Var olmanin keyfi!"
“Sözlerinin,” dedi Hocam, “ne kadar etkisiz olduğunu görüyorsun. Hükümdar onları anlamasına anlıyor, ama hepsini kendi sözleri kabul ediyor -çünkü kendi dışında hiçbir şeyin varlığını kavrayamıyor-ve yaratıcı Güç örneği olarak 'Kendi Düşüncesi'nin çeşitlemeleriyle böbürleniyor. Bırakalım bu Noktaülke Tanrısı, cehaleti yüzünden aynı anda her yerde bulunduğunu ve her şeyi bildiğini sansin. Senin ya da benim yapabileceğimiz hiçbir şey onu kendinden hoşnut olmaktan kurtaramaz."
Sayfa 106Kitabı okudu
·
76 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.