Hastalarımın çoğunun hali vakti yerinde insanlar oluşu, gün boyu aklımı kemiren dört yanı dikenli bir azaptı. Bir devlet hastanesinin psikiyatri polikliniğinde çalışıp şu an karşımda yapılan inşaatın camlarını canları pahasına takan işçinin dertlerini; sözgelimi geçim sıkıntısını, çocuğuna alamadığı ayakkabıyı, karısına yettiremediği yevmiyesini dinleyebilirdim pekala. Ya da on beş yıldır atamayı bekleyen, beklemekten emekli olan bir öğretmen adayının çaresizliğini. Üstelik hayatın perdesiz tarafı onların yaşadığıydı. Ama o zaman şu an oturduğum kadar iyi bir eve sahip olamazdım, ya da üç yılda bir arabamı yenileyemezdim. İkiyüzlüydüm belki de. Ya da benim gibi olmayanlardan bu şekilde intikam alıyordum. Hayır hayır, ikiyüzlüydüm. Bunu kabul etmeliyim. Ama insanın, düşünceleri ve eylemleri arasındaki tezatları, çeşitli bahanelere sığınarak görmezden geldiğini iyi bildiğim için şaşırmıyordum kendime.
Sayfa 13 - Kapı Yayınları
·
3 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.