Nasıl anlatacağımı bilmiyorum. Ama bazen birinin arkasından sadece ağlamazsın ekseriyetle güler yada hep güzel anılarını anlatarak anarsın onu. Sanki Randy Pausch u herkes öyle anıyor gibi hissediyorum. Kitabı okurken sık sık boğazım düğümlenip ağlamadım ki genelde çabuk duygulanıp etkilenen bir insanım. Çok takdir ettim onu. Hayata karşı duruşunu. İnsaniyetini ve azmini. Üstüne son konuşmasının videosunu izledim YouTube dan ve aynı kitapta hissettiğim o sıcak tavır sevimli adam bir hevesle konuşuyordu karşımda :) Bu dünyadan bir Randy geçmiş en çokta iyilikleriyle.
