Son zamanlarda okuduğum en güzel hikayeydi diyebilirim, çok beğendim Susanna Tamaro'nun kalemini de. Betimlemeleri ve duyguyu birebir aktarışı gerçekten çok hoş olmuş, adeta Luisito adındaki papağanla sanki biz aynı evde yaşıyormuşuz sanki biz onu çöpten bulmuşuz ve evimize alıp beslemişiz gibi hissettirmesi gerçekten bir başyapıt
