İnsanın kendinden, yine kendine yolculuğu, Borges dayı ve kimliksiz kimliğini arayan nice Âdem(ler)in zaman ötesi mekânlarda döngüsel hikâyesi.
Kalemine bereket, Güray Süngü yapmış yine yapacağını.
Alengirli, ironik, absürd ve müphem içeriğine muzip üslubunu da katarak okuyucuya
“Ah nice bir uyursun uyanmaz mısın “ diyor.
Belki de “Acı duymak ruhun fiyakasıdır” romanın gizli manifestosudur :)
Mana içre mana barındırıyor dayının boşuna Borges dayı olmayışı gibi.
“Aklın ötesine geçtim sanarsın ki,
Orası kalbin berisidir
O gitmeden insanın başından
Nasıl kalbine döneceksin”
